De friszure jam van Katinka
Een verhaal over zacht verzet, smaak ontdekken en kiezen voor iets dat écht van jou is.
Eigenlijk heb je niks te klagen en leef je een leven dat klopt. Het is vertrouwd, verzorgd en gevuld met dingen die ertoe doen. Toch kan er ineens iets gaan knagen. Een gedachte die zich niet laat wegpoetsen. Een stil verlangen naar iets van jezelf. Iets dat zich zachtjes aandoet, en je niet meer loslaat.
Het verhaal over Katinka is het meest recente verhaal, uit 2025. Ik schreef het in lijn met dat van Bob en Sophie, als een extra eigen ontdekking. Waar Bob me liet voelen wat bouwen zonder rust met je doet, laat Katinka iets anders zien: Hoe persoonlijke groei in kleine stappen zich stilletjes aandient. In een geur, een herinnering, een tinteling. En hoe zachtjes kiezen voor jezelf misschien wel het dapperste is wat je kunt doen.
Ik herken dingen van Katinka: het zorgzame, het loyale. Degene die geeft, glimlacht en helpt — als bijna vanzelf. Maar ook zij verlangt soms naar iets met een zuurtje. Iets dat van haar is.
Zonder uitleg. Zonder limonade voor een ander. Gewoon: jam, voor haar alleen.
Het verhaal – De friszure jam van Katinka
Kleine kokette Katinka, kijk me toch eventjes aan…
Tja, en dat deed Katinka. Altijd.
En eigenlijk zonder erover na te denken. Een praatje langs het pad, een luxe limonade bij de dorpsdame, even buurten bij haar tante die het nodig had.
Het was een hete zomer, en Katinka zat uit te puffen in de schaduw bij de appelboom. Ze had net zwoegend en zwetend de snijbonen van het land gehaald. Want jeminee, wat was het heet deze zomer. Naast de mand met oogst en haar met zand bevuilde, afgeworpen schort genoot ze nu van de schaduw en het rustige briesje langs haar bezwete lijf.
Aan het einde van zo’n dag verlangde Katinka soms naar de lente — naar die heerlijke geur van de appelbloesem. De zoemende bijen en zoet geurende bloesem waren inmiddels omgetoverd tot kleine vruchten en knisperende takken in de wind.
De eerste appels waren altijd het lekkerst, en de boom was haar altijd goed gezind. Hij gaf de sappigste, zoetste appels om moes van te maken. Daar keek Katinka naar uit.
Alleen niet naar het schillen, snijden en wecken — wat een hels karwei was dat. Ach ja, straks, als het gedaan is, hebben we in de winter ook nog wat lekkers, sprak ze zichzelf bemoedigend toe. En haar blik gleed over de boomgaard. De pruimen, kersen en moerbeien werden afgewisseld met rode bessen, bramenstruiken en kruisbessen.
Oh, wat zou het toch lekker zijn om de appelmoes eens iets zuurder te maken… Haar gedachten namen haar over, en ze fantaseerde over eigen recepten. Moes met kruisbessen. Moerbeien met appel. Rodebessenjam met… oh, en misschien wat rabarber erbij, als die rijp was. Én een eigen fruitwinkel, met mooie jampotjes en van die sierlijke etiketten. Eigen recepten — dát zou ze eens leren.
Ach, wat een gekkigheid. Ze betrapte zichzelf op haar fantasie en lachte er zachtjes om.
Wat zouden Bart daar toch wel niet van denken? Maar toch — stiekem, zo onder de appelboom — wilde ze niets liever dan dat. Ze voelde een tinteling bij de gedachte. Een vertrouwen. Iets… van haarzelf. Ze schudde haar hoofd — maar deze keer bleef het idee hangen, als een zaadje in de boomgaard.
Gisteren was weer zo’n dag. Poetsen, opruimen, het huishouden draaiende houden. Want ja, dat deed een vrouw, altijd. Iedere dag. Zo had ze het van haar moeder geleerd, en zo deed bomma het ook. Dus wie was zij om het anders te doen?
Oh, wat loop ik te mijmeren. Ik heb een fijn leven, dus droom niet zo raar.
Ze hield zich voor dat het toch prettig was dat ze, buiten al die boeren en bouwvakkers, Bart had getroffen die ook de kamer af en toe eens kuiste en de kinderen aandacht gaf. Maar toch…
Ze liep richting het huis, haar schort nog vuil van het oogstwerk. De bonen lagen al in de mand, de piepers in de krat in de kelder, en het fornuis wachtte geduldig. Ondertussen was ze stiekem in haar hoofd de etiketten al aan het ontwerpen. “Katinka’s Kleinfruitkoninkrijk,” gniffelde ze. Met extra veel zurigheid en een snufje lef.
Misschien, heel misschien… was het tijd dat zij eens voor zichzelf koos. Geen praatje langs het pad, geen luxe limonade. Gewoon zure kruisbessenjam.
En wie weet — begint dat gewoon met een potje jam, speciaal voor haar alleen.
Om te proeven wat zíj het allerlekkerst vindt.
Reflectie
Katinka deed niets groots. Ze gaf geen speeches, brak niets open, verliet geen systeem.
Ze maakte jam. Speciaal voor haarzelf. Met zurigheid, lef — en liefde. Soms begint kiezen voor jezelf met zoiets kleins. Een recept. Een gedachte die blijft hangen. Een “wat als…”
Wat zou er gebeuren als jij iets maakt, of kiest, alleen omdat jij er zin in hebt?
Tijd voor een andere smaak?
Misschien is het tijd voor een potje friszure jam.
Niet om te delen, maar om te proeven wat jij het allerlekkerst vindt.
En mocht je dit verhaal willen meegeven aan iemand die óók zo zorgt, geeft en droomt: deel het gerust. Wie weet plant je zo een zaadje onder een appelboom.