Kwetsbaarheid als kracht in leiderschap
Kwetsbaarheid is geen risico – het is een uitnodiging
Mag je als leider laten merken dat je het even niet weet?
Er zijn van die momenten waarop je ineens stilvalt. Het overzicht is weg – en je weet even niet wat de volgende stap moet zijn. Kwetsbaar zijn voelt voor niemand vanzelfsprekend. Niet thuis op de bank – laat staan op je werk, wanneer jij degene bent naar wie mensen kijken voor richting. Juist dan kan het extra spannend zijn om toe te geven dat je het even niet weet.
Ik geloof dat dát precies het punt is waar je leiderschap verdiept: wanneer je durft te zeggen dat je het even niet weet. Wie zich hierin wil verdiepen: het luisterboek De Kracht van Kwetsbaarheid van Brené Brown is wat mij betreft een aanrader. Ze raakt precies aan waar het om gaat: jezelf laten zien, ook als je de antwoorden (nog) niet hebt.
Wat er gebeurt als je je laat zien?
Zodra jij je kwetsbaar opstelt, geef je anderen toestemming om dat ook te doen.
Het zit vaak in iets kleins, simpels, als uitspreken dat je ergens mee worstelt.
Een vraag stellen in plaats van een antwoord geven.
Een fout erkennen.
Het zijn precies die momenten waarin je laat zien dat je mens bent. Als er geen verschil is tussen wat je denkt, voelt en doet, komt je boodschap echt over En dat maakt je congruent.
Congruentie maakt leiders echt
Congruentie betekent dat wat je zegt, denkt en doet op één lijn ligt. Mensen voelen dat feilloos aan – vaak nog vóór ze het zelf doorhebben. Als het niet klopt, ontstaat afstand. Zelfs als je de ‘juiste dingen’ zegt.
Congruentie maakt je als leider niet perfect, maar wél echt.
Waarom kwetsbaarheid werkt
Het niet-weten als bron van iets nieuws
Kwetsbaarheid tonen betekent niet dat je je ziel blootlegt. Het houdt in dat je ruimte maakt voor het niet-weten. Dat je openstaat voor feedback. Soms hulp durft te vragen. Dat heb ik zelf ervaren – en eerlijk gezegd: ik leer het nog steeds.
Wil je zien hoe dat eruitzag, toen ik er middenin zat?
Lees dan mijn korte verhaal: De zigeunerwagen van Sophie
Theory U: aanwezig zijn in wat je nog niet weet
Een andere manier om kwetsbaarheid te omarmen, vond ik in Theory U van Otto Scharmer. Zijn model nodigt uit tot aanwezig zijn met een open geest, hart en wil. Dat zijn geen lege woorden, maar levende principes: een radicaal besluit om je oordeel te parkeren en écht te luisteren – naar jezelf, naar anderen, naar wat er nog niet is.
Dat vraagt om vertragen. Loslaten wat je al weet. Je laten verrassen door het onbekende.
Juist dát – het niet-weten toelaten – is een diepe vorm van kwetsbaarheid.
Kwetsbaarheid wordt dan een bron van vernieuwing. Een bedding waarin anderen ook durven bewegen. Door aanwezig te zijn met openheid én rust, laat je zien dat niet alles meteen zeker hoeft te zijn. Zo ontstaat ruimte om te luisteren naar wat écht wil ontstaan.
“Onthoud: iedereen doet maar wat”
Dat zei iemand ooit tegen mij waar ik enorm bewonderde. Een dijk van een functie, hoog in de boom. En ook híj wist het soms niet en deed maar wat. Die uitspraak was voor mij een openbaring. Het zette de boel op scherp: achter elk strak verhaal zit twijfel, misschien onzekerheid, een niet-weten.
En in het verlengde daarvan denk ik nog wel eens terug aan een ontmoeting in Liverpool, toen Richard Branson zei: “Don’t be afraid to hire smarter people than you.”
Met ogenschijnlijke eenvoud omarmt hij hiermee het niet-weten en geeft hij ruimte aan de expertise van anderen om zich heen. Wat mij betreft is dat de sleutel tot succesvol leiderschap. Echte leiders durven dat. Omdat ze zich niet hoeven te overschreeuwen met functies of strepen op de schouder.
Kwetsbaarheid is geen risico, het is een uitnodiging.
Een uitnodiging tot echt contact, samen leren, en groei.
Wanneer liet jij je voor het laatst écht zien, ook als je het even niet wist?
